ÖLÜM

     “Ölüm” pek soğuk ve korkunç oysaki o kadar doğal ki, ne var ki insanı korkutan yönü, ölüm acısı. İnsana zerre kadar acı duyulmaz denmiş ve telkin edilmiş olsaydı, ölümden o kadar korkulmazdı, hastaya, ameliyat denilince yüzü bembeyaz kesiliyor. Oysaki hiç de korkulduğu gibi değil. Koyunu kesince hayvan nasıl tepeleniyor? İnsan bunu görünce haklı olarak korkuyor, hâlbuki o koyunun şah damarı kesilince artık pek acı duymaz, zaten komaya giriyor, tavuk da öyle, kafa kopunca beyinle ilgi kesiliyor ama beden çırpınıyor. Bu olaylar insanı korkutuyor.
     Ölüm iki çeşittir; insan ya eceliyle ölür ya da zelzele, su, yangın, kurşun, bıçak gibi kesici aletler veya yüksekten düşme gibi pek çok kaza neticesi ölür, ancak eceliyle ölüm, ille de hastalık neticesi ömür bitiyor.
     Ölümün ölçüsü yok. Yüce ALLAH, bu noktada varlığını ne güzel göstermiş, insana ne zaman öleceği bildirilmiş olsaydı, azıcık düşünsek hayat nice olurdu? Belki de üreme olmaz, hayat dururdu. İnsan ne zaman öleceğini bilmiş olsaydı düşünmeye gerek yok, ne olacağını herkes bilir. Ölmekten korkma, ölmemekten kork.
     Çok eski devirlerde naaşı hemen gömerlermiş ama kalp mezarda çalışınca elbette ölü dirilir ve kim bilir nasıl ve bağıra bağıra ve ne acı bir şekilde can veriyordur. Bazen de sesi duyulup mezar açılıp ölü çıkartılıyor ve buna hortlak diyorlar ve herkes korkuyor.
     Bunun için, ölen kişiyi en az altı saat gömmemeli, kalp durması pek çok hekimi yanıltabiliyor.

     KÜLLÜ NEFSİN ZAİKATÜL MEVT
     Bütün doğanlar ölümü tadacaklardır ve ruh geldiği yere, ALLAH’a dönecektir. Zaten insan, beden yani nefis ve ruhtan müteşekkildir. “Ben çıkarsam aradan, kalır beni yaratan”. Ruh nedir? Bu husus herkesten, peygamberlerden bile gizlenmiştir. Ruhun ne olduğunun ilmi ancak yüce Yaratan’ın bilgisi içindedir. Beden, can olmayınca kasaptaki etler gibidir, bir hiçtir, ah canım, ah hayatım diye hitap ettiğin bu yerde yatan ceset değil. Eğer o ceset olsaydı yanından kaçılır mı, hem de ürkerek korkarak!
     “La ilahe illallah” işte budur. ALLAH’tan gayri sevilecek, ibadet edilecek, ah çekilecek, ümit edilecek, korkulacak hiç ama hiçbir şey yoktur. ALLAH ölmez.
     İnsanlar ayrıca ölmeyi niçin istemez? Zanneder ki bunların arasından ayrılıp gideceğim, ama onlar kalacak. Ne yazık ki onlar da gelecekler, onlar da. Ölümden beter öyle zor şeyler var ki, ölüm ne ki? Aslında insan ölüme kendisini hazırlamalı, hiç değilse haftanın bir gününün bir saati kabristana gidip düşünceye dalıp burada yatanların ne hâlde olduklarını düşünmeli. Taşlardaki yazılara bakıp, kimler gelmiş kimler geçmiş şu yalan dünyadan ve daha neler neler gelmiş, gelecek diye düşünmeli ve mümkün mertebe geç saatlere denk getirip akşam alacakaranlıkta bulunmalı orada. Bir kısım insanlar var ki komşuda bir cenaze olunca o gece o cenaze evinde beklemesi gerekirken ay ben fena olurum, dayanamam gibi bahaneler uydurup vacip olan bu görevden kaçar, korkar, korkarım da diyemez. Bu ölümden korkan adamı eline geçirdiği bir kasaturayla kovalarsa birisi, kaça kaça mezarlığa girer ve gece eski bir mezarın çukuruna girerek saklanır, hem orada kemiklere bile aldırış etmez. Hani ölüden korkuyordu? Gelen, kovalayan diri çünkü.
     Kendini alıştır ve tanıdık kimselerin cenazelerine katıl, sevabı çoktur, cenaze sahiplerine ihtiyaçları var mı, yok mu sor. İcap ederse yardım et, insan iyi dostu kötü günde anlar, insan terk-i dünya edip kabre girince dünyanın tüm meşakkatleri biter, ne yazık ki insanda iman noksan, inanmak ister ama yine de dünyanın istekleri galebe eder. İnsan bu fani dünyanın karanlık günlerinden kendini kurtarmak için uğraşmak, didinmek zorundadır. Bunun için, insanların geçim kaynağı veya aracı olan, para denen şeyin muhakkak kazanılması zorunludur. Zira insanı ayakta tutan önce yüce Mevlâ, saniyen eldeki para. İnsan ölümü bile bile elindekini har vurup savuramıyor, çünkü insan ne zaman öleceğini bilmez, ben derim ki icap ettiği kadar hayır yap, gelirine göre harca ama yine de az da olsa bir kenara koy, ölürsen var öl, kime kalırsa kalsın, bu ALLAH’ın yasasıdır. Her neyse, dünyada geceler karanlıktır. Ancak bu gece geçerse, ertesi gün yine gece gelecek.

Sanma ki bitecek bu karanlıklar
Gecenin ardından da yine gece var
Öyle bir gece ki sayısız yıllar
Çıkmayacak artık güneşler aylar
Bu yerde ne kap, ne de bir yol var
İşte akrep, karınca işte çıyanlar
İlk etapta gözler, burun kulaklar
Bundan sonra yüzler kiraz dudaklar
Omuzlar, kollar, eller ayaklar
Lime lime edilip yok olacaklar.

Sakın üşenme - Kıl namazını
Sakın düşünme korkma ölümden
Kıl namazını - Al fermanını
Unut dünyanı - Korkma ölümden
Yaşamak çok zor - Ölüm kolaydır
Ölen kurtulur - Korkma ölümden
Ansızın bakarsın - Kapanmış gözler
Birden susarsın - Duyulmaz sözler
Hiç kimsenin bir şey - Gelmez elinden
Bir kerecik ölünür - Korkma ölümden.